等

晓征

                           星星躲进屋里     
                           冬夜借着月光找寻
                           丢失的眼睛
                           没有路灯的小径格外幽长
                           远方的天空倚在树梢上
                           月儿躺在湖面上想着心事
                           一只石凳独坐一旁
                           孤独的榕树喃喃低语
                           午夜在倦怠中裹紧大衣
                           熄灭的烟头抖落满身灰烬
                           几滴露水吵醒了晨曦

柳川凌影

作者擅长把握气氛，不过基调者偏暗了些。

晓征

不是暗，而是绝望．王国维所说的第二重境界：为伊消得人憔悴，衣带渐宽终不悔．